Mańkowce, wieś wnad rzeką Rowkiem, obecnie w obwodzie winnickim.
Do 1953 r. we wsi funkcjonował kościół parafialny pw. św Trójcy, wymurowany w 1789 r. przez Józefa Dąbskiego. O fundatorach świątyni przypomina ocalały fragment tablicy na ścianie z napisem „z Dąbskich Witosławskiej”.
Wały w Mańkowcach i baszta murowana dowodzą, że miejsca to było umocnione, zapewne od napadu hajdamaków.
Ziemia glinkowata. Majętność ta należała do rodziny Świerczów, ponieważ graniczyła ze starostwem barskim, nadanym królowej Bonie, przeto ona domagała się kupienia jej lub zamiany. Dobrowolną więc umową Świercz Jan, za Mańkowce dostał Husiatyn i Kutkowce.
Gdy zaś Mańkowce skutkiem złej administracyi, czy też przez Tatarów zniszczone znacznie upadło, a przeciwnie Husiatyn przeistoczony na miasto pod zarządem Świercza znacznie się podniósł, domagano się więc unieważnienia umowy, zapadł więc powtórnie wyrok królewski w 1567 r., którym zamianę tę na wieczne czasy Zygmunt August utwierdził. Tak więc Mańkowce ostatecznie weszły w skład starostwa barskiego i dalsze z nim dzieliły losy. Należały więc do Wyhowskich, Lubomirskich, Ponińskich, Dąbskich i Witosławskich, którzy piękną tę majętność w ostatnich czasach oddali w obce ręce Lwowych.
Przed przewrotem bolszewickim w Mańkowcach działała gorzelnia parowa, browar, dwie wapniarki, dwie cegielnie.
Starsi mieszkańcy z rozrzewnieniem wspominają były wygląd kościoła, który dzisiaj wygląda, jak malownicza ruina. Twierdzą, że do pobliskiego pałacu Witosławskich w Czerniatynie od kościoła prowadził chód podziemny, o którym świadczą zapadnięcia się ziemi na ogrodach.
Wystrój kościoła św. Trójcy totalnie zniszczony, pod podłogą widać kondygnację podziemną i prawodpodobnie krypty z trumnami fundatorów.
Słowo Polskie, 21.08.17 r.
