Manufaktura fajansu i porcelany w Sławucie została założona na początku XX w. W roku 1908 kupiec I Gildii Uszer Sigał stworzył unikatową wytwórnię produkcji fajansu sanitarnego, szkła i porcelany, znanej w tamtych czasach daleko poza granicami Guberni Wołyńskiej.
Najwięcej informacji na temat funkcjonowania owej fabryki i autobiografii Sygała (nazwisko wtedy było często pisano w prasie przez literę „Y”) znajduje się w naukowej pracy Pani Olgi Szkolnej pt „Stosownie zagadnienia powstania pierwszych przemysłowych wyrobnictw sanitarnego fajansu-porcelany na Ukraine kon.XIX-pocz.XXww : szczygóły artystyczne”(Ostrogski zbiór krajoznawczy, wydanie 3), profesorki Działu Certyfikacji Personelu Ministerstwa Oświaty i Nauki Ukrainy, historyka sztuki. Oraz na licznych stronach internetowych przewodników turystycznych w Odessie.
Zdjęcie: górna (od strony lewej) część firmowego formularza sławuckiej Fabryki fajansu i porcelany Uszera Sigała z widocznym gmachem fabryki na nim. Zdjęcie formularza zostało uprzejmie nadane przez potomków rodziny Sigał w roku 2021, mieszkającej obecnie w Kijowie.
Więc, Uszer Sigał był dość nieordynarną postacią w przestrzeni biznesu i przedsiębiorczości tych czasów. Był wnukiem znanego mieszczanina żydowskiego pochodzenia z Latyczowa – Mojszy (Moti) Sigała (zm. 1853 r., Odessa), pochodzącego z niemieckiego Darmstadtu.
Uszer M. Sigał był właścicielem fabryki porcelany i cegielni w Odessie, kamienołomni i zakładu dla kuracji „Arkadia”, willi między Małą a Średnią Fontannami za Ogrodem Botanicznym na wybrzeżu Morza Czarnego i domu dochodowego, dużej ilości sklepów w strefie porto franco, a także mecenasem, kosztem którego został wybudowany szpital w Hajsynie i in..
Część rodziny Sigałów mieszkała wtedy w Hajsynie, inna część – w Niemirowie.
Pocztówka: Zimowa Restauracja „Jużnaja Palmira” (Palmira Południowa) w Arkadii, Odesa.
Jedna z najstarszych, została wybudowana w roku 1905, zaprojektowana przez architekta Christiana Bejtelsbachera, absolwenta Akademii Królewskiej w Dreznie na zamówienie jednego z największych przemysłowców – Uszera M. Sigała. Obecnie – zabytek architektury.
Posiadając dobre wykształcenie akademickie, a także umiejętnosci techniczne, U.M. Sigał wprowadzał na swoich przedsiębiorstwach różne technologie produkcji szkła i majoliki ceramicznej, sekretami której on, jako fachowiec, dysponował.
mgr. Wiktoria Wiszniewska
Polskie Stowarzyszenie K.O. im. Romana Damiana Sanguszki
Sławuta, 7 listopada 2024 roku
Leave a Reply