Cechą charakterystyczną wszystkich autorów szkoły ukraińskiej była nienawiść do zaborczej polityki carskiej Rosji przeciwko narodowi polskiemu, dlatego w walce narodu polskiego za wyzwolenie spod carskiej Rosji, chcieli zobaczyć ukraińskie masy chłopskie jako sojusznika. Romantycy przedstawiali świat jako domenę dwóch walczących ze sobą potęg: Boga i Szatana, dobra i zła, ciemności i światła.
Ukraina zaś była miejscem zderzenia tych sił, jednocześnie piekło i niebo, stała się naturalnie atrakcyjnym tematem. Przedstawiając Ukrainę w ten sposób, romantycy starali się wyjaśnić tragiczny los dwóch krajów, aby udowodnić potrzebę pojednania polsko-ukraińskiego.
Ukraińskie tematy i motywy okresu romantyzmu przyczyniły się do ukształtowania świadomości narodowej jak Polaków, tak i Ukraińców. Koniec XIX wieku – początek XX wieku – to czas, w którym odbywa się zbliżenie literatur narodowych, i choć literatura każdego narodu jest specyficzna i niepowtarzalna, ma swój koloryt, to jednak ma też cechy wspólne i trendy każdej epoki.
Epoka romantyzmu znacznie wzbogaciła literaturę słowiańską o nowe typy, obrazy, wspólne tematy. Wartość spuścizny twórczej „szkoły ukraińskiej” tkwi nie w jej wysokiej wartości artystycznej, ale w wizualizacji procesu komunikacji i interakcji kultur, przecinania się różnych mentalności i rozwoju wspólnej ideologii.
Leave a Reply