Ziemia Siewerska to region historyczno-geograficzny, kolebka narodzin Rusi Kijowskiej, który obejmowała także znaczną części europejskiej części obecnej Rosji. Geograficznie położone są one nad rzeką Desną.
W XI wieku jako ruskie Księstwo siewierskie, od 1320 roku w Wielkim Księstwie Litewskim. Od 1503 r. pod moskiewską okupacją, jako pierwsza z ziem Wielkiego Księstwa Litewskiego. Wielkie Księstwo Moskiewskie parło na zachód, podbijając w 1478 Nowogród Wielki, w 1485 Iwan III oderwał od Litwy tereny nad górną Oką i Wiaźmą (1494), w latach 1500–1503 Moskwa opanowała ziemię czernihowską i siewierską oraz Smoleńszczyznę ze Smoleńskiem (1514).
Następnie w wielu wojnach (1512-1522, 1534-1537) Litwa odzyskała jedynie Homel i Starodub. Po rozejmie w Dywilinie w 1619 Siewierszczyzna w składzie I Rzeczypospolitej należąc do nowo utworzonego województwa smoleńskiego, a od 1635 roku (południowa część wraz z Czernihowszczyzną) do województwa czernihowskiego.
W rozejmie andruszowskim 1667 roku ziemie te zostały oddane Rosji, choć urzędy wojewody smoleńskiego i wojewody czernihowskiego zostały formalnie zachowane aż do rozbiorów I RP.
Termin „Siewierszczyzna” ten zanotowany jest w źródłach z XIV – XVIII w. i wywodzi się od rusińskiego etnonimu „północ” — nazwy wschodniosłowiańskiej grupy dialektyczno-etnograficznej lewego brzegu Dniepru (VIII–XII w.).
Pojęcie „ziemi srebrzystej” obejmowało jedynie część obszaru osadniczego plemienia Sewerów – a właściwie te terytoria, które w drugiej połowie XI – pierwszej połowie XIII wieku wchodziły w skład księstwa czernihowskiego. Istniało tu także odrębne, odrębne księstwo Siwer.
Pojęcie „Siwierszczyzny” jest szersze i obejmuje wszystkie ziemie etnograficzne plemienia Siewierów, znane z zabytków archeologicznych ery starożytnej Rosji. Część tych ziem należy obecnie do Federacji Rosyjskiej (ziemie koło Briańska , Rylska , Kurska , Biełgorodu i Orła ).
W 1618 roku w wyniku rozejmu dylińskiego ziemie siewierszczyńskie weszły w skład Rzeczypospolitej Obojga Narodów. W 1635 roku zakończył się tu proces tworzenia odrębnego województwa czernihowskiego . Procesowi temu towarzyszyło wprowadzenie odrębnych rządów ziemistwy, później sejmików , sądów gminnych i ziemstwowych oraz systemu okręgowego w Siewierszczyźnie.
W latach 1620-1635 nie ustalono nazwy Ziemi Siewierskiej, jako jednej z prowincji Rzeczypospolitej Obojga Narodów. W dokumentacji Kancelarii Królewskiej używano nazw: „Księstwo Czernichowskie” (najczęściej), „Księstwo Srebrne” i „Siewierszczyzna”.
Pomyślne zakończenie integracji ziem siewierskich do I RP do końca tak i nie nastąpiło. Przeszkodą w tym stały się wydarzenia rebelii Bohdana Chmielnickiego w latach 1648-1654.
Obecnie Siewierszczyzna zajmuje terytorium w granicach rejonów konotopskiego i szostkiego obwodu sumskiego oraz powiatów korjukowskiego, niżyńskiego , nowogrodzko-siwierskiego i czernihowskiego obwodu czernihowskiego .
Region rozciąga się na pograniczu kultur ukraińskiej i rosyjskiej, dlatego region ten jest jednym z najatrakcyjniejszych regionów turystycznych Ukrainy.
Do najatrakcyjniejszych takich atrakcji należą: Jaskinie Antoniego (Czernihów) , Mur Czernihowski , Pustelnia Głyńska (rejon Głuchów), Klasztor Sofroniów (rejon Putivl), Klasztor Spaso-Przeobrażeński (Nowogród-Siwierski), Klasztor Mowczenski (Putivl), Desnyansko-Starogucki narodowy park przyrodniczy (obwód seredino-budski), Pałac Razumowskiego (Baturin), Kolonia Yablunia (Krolevets), Państwowe rezerwaty historyczne i kulturalne w centrum Głuchowa , Putivlii , Nowogrodu-Siwierskiego i wiele innych.
Leave a Reply