Zaturce to rozległa wieś na Wołyniu położona między Włodzimierzem a Łuckiem. To właśnie tutaj urodził się legendarny „cichociemny” Bolesław Kontrym. Przyszły bohater przyszedł na świat 27 sierpnia 1898 roku. Jego ojciec Władysław Kontrym – był pułkownikiem armii rosyjskiej. Pradziadek i dziadek walczyli w obu polskich powstaniach niepodległościowych. W domu rodzinnym był wychowywany w atmosferze patriotycznej i w kulcie walk niepodległościowych.
Bolesław uczył się w Korpusie Kadetów w Jarosławiu nad Wołgą w Rosji. Naukę przerwał, w czerwcu 1915 wstąpił na ochotnika do armii rosyjskiej. W 1917 roku przeszedł do oddziałów polskich formujących się w Rosji. Od 10 grudnia przydzielony jako dowódca plutonu 4 szwadronu 5 Pułku Ułanów II Korpusu Polskiego. Po rozbrojeniu pod Kaniowem, od 11 maja w niewoli niemieckiej,w czerwcu zbiegł.
Przez Wiatkę, gdzie przebywała rodzina, usiłował przedostać się do polskich wojsk do Murmańska. W październiku 1918 aresztowany przez bolszewików, wcielony do Armii Czerwonej. W wojnie polsko-bolszewickiej walczył po stronie bolszewików. Za swoje zasługi został trzykrotnie odznaczony Orderem Czerwonego Sztandaru.
Od lutego 1921 słuchacz Akademii Sztabu Generalnego w Moskwie, mianowany na stopień dowódcy brygady. Jednocześnie od lutego 1922 r. nawiązał kontakt z attaché wojskowym przy Poselstwie RP, płk. Romualdem Wolikowskim, dostarczając mu liczne informacje o charakterze wywiadowczym. Wobec zagrożenia ze strony rosyjskiego wywiadu nielegalnie przekroczył granicę z Polską.
1 kwietnia 1923 roku Kontrym został zweryfikowany w stopniu porucznika. 14 kwietnia 1923 przydzielony do służby w Straży Granicznej, od 1 lipca w 30 Pułku Strzelców Kaniowskich. Podczas jego służby w miejscowości Rubieżewicze w powiecie stołpeckim jeden z jego podwładnych został uprowadzony za granicę ZSRR i uwięziony w Mińsku. W odwecie Kontrym porwał całą załogę sowieckiego posterunku granicznego i zadzwonił do sowieckiego dowództwa w Mińsku oferując wymianę, która wkrótce nastąpiła.
13 lipca 1923 wstąpił do Policji Państwowej, awansowany na stopień podkomisarza, mianowany komendantem powiatowym Policji Państwowej w w Brześciu.
Awansowany na stopień komisarza, od początku 1939 naczelnik Urzędu Śledczego Policji Państwowej w Wilnie. Jego działalność polegała m.in. na rozpracowywaniu antypaństwowych organizacji, przede wszystkim komunistycznej agentury, która była na tych terenach szczególnie rozbudowana i
niebezpieczna.
W kampanii wrześniowej wysłany jako kurier z Wilna do Zaleszczyk z pakietem poczty dyplomatycznej ze Sztokholmu dla rządu RP, po czym powrócił do Wilna. 20 września 1939 przekroczył wraz z synem granicę polsko-litewską, internowany w obozie Kołdatowo pod Kownem.
W październiku uciekł, przez Tallinn, Rygę dotarł statkiem „Estonia” do Sztokholmu, potem przez Bergen w Norwegii i Wielką Brytanię dotarł 10 grudnia 1939 do Wojska Polskiego we Francji. Wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych, od 28 grudnia 1939 przydzielony jako dowódca kompanii Ośrodka Zapasowego 2 Dywizji Strzelców Pieszych, od marca 1940 dowódca kompanii 3 batalionu Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich. W składzie Brygady uczestniczył w walkach pod Narwikiem (maj-czerwiec 1940), odznaczony dwukrotnie Krzyżem Walecznych.
Od lipca do października 1940 jako kierownik placówki ewakuacyjnej Wydziału Wojskowego Konsulatu RP w Tuluzie. Po upadku Francji ewakuowany przez Portugalię, dotarł w grudniu 1940 do Wielkiej Brytanii. Przydzielony jako dowódca plutonu 3 kompanii oraz pełniący obowiązki dowódcy kompanii 1 Batalionu Strzelców Podhalańskich. Od 8 września 1941 przydzielony do 3 batalionu (później 1 batalionu) 1 Samodzielnej Brygady Spadochronowej[1].
Zgłosił się do służby w okupowanym kraju. Przeszkolony ze specjalnością w dywersji, m.in. na kursach specjalnych dla kandydatów na cichociemnych: dywersyjno-strzeleckim (STS 25, Inverlochy), sabotażu przemysłowego (STS 17, Brickendonbury Manor), podstaw wywiadu (STS 31, Bealieu), łączności (STS 35, Vineyards), łączności 1 SBS, spadochronowym (STS 51, Ringway), walki konspiracyjnej oraz odprawowym (STS 43, Audley End)[4]. Zaprzysiężony na rotę ZWZ/AK 7 kwietnia 1942 w Londynie, awansowany na stopień kapitana 1 września 1942.
Skoczył ze spadochronem do Polski w nocy 1/2 września 1942, w w sezonie operacyjnym „Intonacja”, w operacji lotniczej „Smallpox”, z samolotu Halifax W-7773 „S” (138 Dywizjon RAF), na placówkę odbiorczą „Rogi”, na terenie nadleśnictwa Łoś-Rogatki, w okolicach miejscowości Bogatki, 16 km na północny wschód od Grójca.
Razem z nim skoczyli: por. Mieczysław Eckhardt ps. Bocian, ppor. Michał Fijałka ps. Kawa, por. Wacław Kopisto ps. Kra, por. Hieronim Łagoda ps. Lak, por. Leonard Zub-Zdanowicz ps. Ząb[7].
Po aklimatyzacji do realiów okupacyjnych, po aresztowaniu przez Niemców kpt. Alfreda Paczkowskiego ps. „Wania” 20 listopada 1942 przydzielony jako dowódca III Odcinka do organizacji sabotażowo-dywersyjnej pod kryptonimem „Wachlarz”.
Współorganizator, m.in. z por. Janem Piwnikiem ps. „Ponury” przeprowadzonej 18 stycznia 1943 akcji odbicia więźniów z więzienia niemieckiego w Pińsku. Od marca 1943 na krótko dowódca Kedywu Okręgu Brześć AK. Oddelegowany do dyspozycji Delegatury Rządu RP na Kraj z przydziałem do Państwowego Korpusu Bezpieczeństwa jako zastępca inspektora głównego ppłk. Mariana Kozielewskiego (następnie Stanisława Tabisza) oraz szef służby śledczej. Od czerwca 1943 organizator oraz dowódca oddziału dyspozycyjnego Delegatury Rządu RP na Kraj pod kryptonimem „Sztafeta” – „Podkowa” , którego zadaniem była ochrona Delegata Rządu na Kraj, lokali Delegatury oraz wykonywanie wyroków cywilnych i wojskowych sądów specjalnych, czyli likwidacja agentów gestapo, Abwehry oraz innych zdrajców. Oddział wykonał ok. 25 akcji likwidacyjnych na agentach i konfidentach, kilka akcji rozbrojeniowych, uczestniczył w akcji „Polowanie”, przygotowaniach do rozbicia więzienia na Pawiaku, przejęcia obozu na Majdanku, przeprowadził także dochodzenie w sprawie ważnego agenta gestapo ppor. Jerzego Wojnowskiego ps. Motor, Garibaldi, zakończone wydaniem wyroku śmierci.
W powstaniu warszawskim jako dowódca 4 kompanii Zgrupowania Bartkiewicz AK pod dowództwem mjr. Włodzimierza Zawadzkiego ps. „Bartkiewicz” oraz dowódcą odcinka taktycznego w podobwodzie Śródmieście-Północ: Królewska – Kredytowa – pl. Małachowskiego. 1 sierpnia, pół godziny przed godz. 17 jego żołnierze uczestniczyli wraz z plutonem cichociemnego Ludwika Witkowskiego ps. Kosa w ataku na hotel „Victoria” (ul. Jasna 22). W zdobytym budynku ulokował się sztab Okręgu AK z płk. Antonim Chruścielem ps. Monter. Później sztab przeniesiono do gmachu PKO oraz kina „Palladium”[1].
Podczas walk czterokrotnie ranny: 1 lub 2 sierpnia na pl. Dąbrowskiego, 4 sierpnia w czasie szturmu, którym dowodził, na budynek PAST-y przy ul. Zielnej 37/39, 5 września podczas walk o gmach Gimnazjum im. Mikołaja Reja i 27 września w czasie bombardowania przez Niemców ul. Królewskiej. Walczył w Śródmieściu oraz Śródmieściu Północ. Odznaczony Krzyżem Walecznych po raz trzeci oraz Virtuti Militari. Po kapitulacji oddziałów powstańczych 2 października 1944 w obozach jenieckich: Lamsdorf (Łambinowice k. Opola), Fallingbostel, Bergen-Belsen, Gross-Born i Sandbostel, skąd zbiegł 28 kwietnia 1945.
Przedostał się do Polskich Sił Zbrojnych, 2 maja 1945 dotarł do 1 Dywizji Pancernej gen. Stanisława Maczka. Od 10 maja dowódca 1 kompanii, od 1 września zastępca dowódcy 9 batalionu strzelców flandryjskich w składzie 1 Dywizji Pancernej.11 czerwca 1946 awansowany na stopień majora ze starszeństwem od 1 stycznia 1945 w korpusie oficerów piechoty.
Na decyzję powrotu Bolesława Kontryma do kraju mogło mieć wpływ nieoczekiwane odnalezienie się starszego brata – Konstantego Kontryma, o którym rodzina nie miała żadnych informacji od czasu ucieczki z ZSRR do Polski w grudniu 1922. Konstanty Kontrym znalazł się w Warszawie jako generał Wojska Polskiego (armii gen. Zygmunta Berlinga), skierowany tam z Armii Czerwonej. Konstanty gwarantował Bolesławowi bezpieczeństwo po powrocie do Polski. W zaświadczeniu Ośrodka Demobilizacyjnego nr 2 w Niemczech podano, iż major Bolesław Kontrym został skreślony ze stanu ewidencyjnego Polskich Sił Zbrojnych poza krajem w dniu 16 maja 1947, celem repatriacji do Polski.
Do Polski wrócił 17 maja 1947. W sierpniu komisja rehabilitacyjno-kwalifikacyjna dla byłych funkcjonariuszy Policji Państwowej wystawiła mu zaświadczenie zezwalające na pracę w służbie państwowej. Od 1 października 1947 naczelnik działu administracyjno-gospodarczego w Zjednoczeniu Przemysłu Roszarniczego w Warszawie. Inwigilowany przez Informację Wojskową, na rozkaz płk Dmitrija Wozniesienskiego, teczkę założono mu 15 marca 1947. Aresztowany 13 października 1948, wywieziony pod Warszawę do tajnej willi MBP „Spacer” w Miedzeszynie. Postanowienie o aresztowaniu Naczelna Prokuratura Wojskowa wydała 15 października 1948. Rodzina o jego losie dowiedziała się oficjalnie w 1952 r., gdy dostała pierwsze kartki z więzienia na Rakowieckiej. Wcześniej informację, że Bolesław został aresztowany, przekazał rodzinie brat Konstanty, który kilka dni później dostał polecenie bezzwłocznego stawienia się w Moskwie. Razem z nim z Polski musiała wyjechać jego żona i adoptowany syn. Po latach do rodziny w Polsce dotarła wiadomość, że gen. Konstanty Kontrym zmarł w szpitalu w Moskwie przy skomplikowanym zabiegu chirurgicznym.
Po prawie 4-letnim ciężkim śledztwie, w tym torturach, wyrokami: Sądu Wojewódzkiego w Warszawie z 26 czerwca 1952 oraz Sądu Najwyższego z 9 października, skazany na śmierc. Wyrok wykonano 2 stycznia 1953.
Słowo Polskie za: wikipedia, 8 maja 2024 r.
Leave a Reply