Za każdą inicjatywą, postępem, przełomem, wynalazkiem stoją ludzie, którzy potrafią dokonać wysiłku niezbędnego dla poczynienia kroku do przodu. Kiedy na początku lat 90-ch Polska i Ukraina nawiązywały kontakty, bardzo ważnym było mieć po obu stronach osób, bardzo zaangażowanych w dialog między Ukrainą a Polską, które by mieli świadomość odpowiedzialności oraz wagi zadania.
W sytuacji braku tradycji państwowej przy wyzwaniu budowy nowych struktur na Ukrainie, musiała być osoba mająca autorytet oraz realne decyzyjne narzędzia. Taką był prof. Jarosław Isajewycz (1936-2010), historyk, dyrektor Instytutu ukrainoznawstwa Narodowej Akademii Nauk, a od roku 1992 członek Ukraińskiej Akademii Nauk, gdzie faktycznie odpowiadał za kierunki: historii, prawa, filozofii. Od roku 1993 został wybrany zagranicznym członkiem Polskiej Akademii Nauk, co było znakiem uznania dla naukowego dorobku uczonego oraz odwierciedlało zaangazowania Isajewycza w kierunku nawiązania bardzo intensywnych polsko-ukraińskich kontaktów w wymiarze naukowym oraz kulturowym.
Badaczom jeszcze należy przeanalizować te inicjatywy, które były skierowane pod adresem Isajewycza ze strony polskiej oraz jego propozycje, złożone polskim kolegom w celu wymiany akademickiej, organizacji okrągłych stołów, konferencji, seminariów. Dzisiaj można powiedzieć, iż ta praca oraz zaangażowanie Isajewycza otworzyła drzwi ukraińskim naukowcom dla zapożyczenia doświaczeń w polskich kolegów, instytucjach, zrozumienia tego, czym jest i powinna być nauka, jakie standardy muszą obowiązywać. Bardzo blisko kontaktowali z prof. Isajewyczem ze strony polskiej prof. Jerzy Kloczowski (przewodniczył, miedzy innymi Konwentowi Europejskiego Kolegium Polskich i Ukraińskich Uniwersytetów) oraz Jerzy Axer (Ośrodek Badań nad Tradycją Antyczną Uniwersytetu Warszawskiego). Ogromna spuścizna w tym zakresie została po śmierci profesorza przekazana do działu rękopisow Lwowskiej Narodowej, Naukowej Biblioteki m. Vasyla Stefanyka.
Vitaliy Perkun, fot. ubs, 26 grudnia 2025 r.
Leave a Reply