W okresie I wojny światowej, po zajęciu części terytorium Białorusi przez wojska niemieckie w 1915 roku w Wilnie został utworzony Białoruski Komitet Pomocy Ofiarom Wojny, na którego czele stanął Wacław Iwanouski. Komitet zajmował się głównie ożywianiem tożsamości narodowej wśród Białorusinów poprzez zakładanie szkół białoruskich i wydawanie gazet w tym języku. Dopiero po rewolucji lutowej w marcu 1917 roku powstał w Mińsku Białoruski Komitet Narodowy. Przekształcił się on w październiku tego roku w Wielką Radę Białoruską, która postulowała utworzenie republiki ludowej sfederowanej z Rosją.
Wkraczające na Białoruś wojska bolszewickie uniemożliwiły dalsze działanie Rady. Kontynuował je podziemny komitet wykonawczy, który przetrwał do ponownego wkroczenia Niemców i 21 lutego 1918 roku utworzył sekretariat ludowy, na którego czele stanął Józef Waronka. Komitet wykonawczy wydał 9 marca 1918 r. hramotę konstytucyjną proklamującą powstanie Białoruskiej Republiki Ludowej, jednak będącej nadal częścią federacji rosyjskiej. Ale już 25 marca Rada BRL wydała kolejną hramotę konstytucyjną, która proklamowała niepodległość Białorusi i uznała za nieważne postanowienia traktatu brzeskiego, niezachowującego jedności ziem białoruskich. Niestety, wobec pogarszającej się sytuacji militarnej Niemiec byt państwa białoruskiego został zagrożony. Po wcześniejszej ewakuacji wojsk niemieckich z większości terenów Białorusi władzę w Mińsku objęli bolszewicy.
Rząd BRL wraz z Radą Republiki ewakuowały się do Grodna, gdzie pozostawały do czasu całkowitego opuszczenia przez wojska niemieckie wschodu w kwietniu 1919 r. Tam Rada Republiki przekształciła się w Białoruską Centralną Radę Wileńszczyzny i Grodzieńszczyzny, która pomimo ścisłego wytyczenia w nazwie terenu działalności uważała się za reprezentację wszystkich Białorusinów.
Pierwsza jednostka wojskowa, sformowana dla obrony rodzącej się państwowości białoruskiej, rozpoczęła swoją historię 1 grudnia 1917 r. jako zaczątek siły zbrojnej Białoruskiej Republiki Ludowej. Był to dwubatalionowy pułk piechoty dowodzony kolejno przez płk. Ławrentiewa, następnie płk. Konstantina Jezowitowa i w końcowym okresie swego istnienia przez płk. Antonowa. Sformowano go za zezwoleniem Rządu Tymczasowego. Składał się on z ok. 500 żołnierzy i oficerów armii rosyjskiej (oprócz Białorusinów głównie Polacy i Rosjanie) i został sformowany według rosyjskich wzorów organizacyjnych.
Językiem dowodzenia nowej jednostki również był rosyjski, nie było bowiem białoruskiego nazewnictwa na określenie komend wojskowych, nazw uzbrojenia i innych terminów militarnych.
Jednostkę tę za część swojej armii uważały władze litewskie, które finansowały istnienie pułku. Po zajęciu przez wojska polskie Kowna w kwietniu 1919 r. władze litewskie próbowały przenieść pułk w rejon Druskiennik, ale natrafiły na opór dowództwa jednostki, które zaczęło orientować się teraz na Polskę i 1 czerwca podporządkowało się Naczelnemu Dowódcy Wojska Polskiego, zapewniając sobie prawa do kontaktów z rządem litewskim i dalszego prowadzenia akcji werbunkowej. Jednak z powodu braku możliwości wykorzystania jednostki zgodnie z zamiarami rządu polskiego została ona rozwiązana 15 czerwca 1919 r.
Jednakże kierownicze kręgi litewskie nie rezygnowały z koncepcji odtworzenia państwa z ziem i ludności dawnego Wielkiego Księstwa Litewskiego, w skład którego miała również wejść Białoruś. Między innymi dlatego też tworzone były jednostki białoruskie walczące w składzie armii litewskiej. W Grodnie 11 marca 1919 r. powstał batalion, który został rozformowany dopiero 10 sierpnia 1923 roku. Od końca 1918 r. istniał również białoruski szwadron kawalerii, który rozwiązano 17 listopada 1919 r.
Jednostki białoruskie przy armii polskiej rozpoczęto tworzyć w listopadzie 1919 r. Postulat taki złożyła 14 sierpnia 1919 r. na ręce Naczelnika Pastwa Józefa Piłsudskiego Białoruska Centralna Rada Wileńszczyzny i Grodzieńszczyzny. Rozpoczęła ona także przygotowania do objęcia politycznego kierownictwa nad jednostkami, które miały się stać wojskiem białoruskim. W składzie Rady utworzono Komisję Wojskową, na której czele stanął Paweł Aleksiuk. Zgodę na stworzenie wojska białoruskiego Rada otrzymała 22 października 1919 r. Wtedy to Naczelny Wódz Wojska Polskiego wydał dekret zezwalający na utworzenie jednostek białoruskich. Jednocześnie mianował dowódcą wojska białoruskiego 40-letniego wówczas byłego oficera artylerii armii rosyjskiej płk. Hassana Konopackiego.
Dekret o utworzeniu wojska białoruskiego głosił m.in.: „Pułkownika H. Konopackiego zaproponowanego mi przez Białoruską Wojskową Komisję mianuję dowódcą oddziałów białoruskich. […] Miejscem formowania białoruskiego wojska wyznaczam Słonim. W celu organizacji i przygotowawczej pracy wyznaczam Białoruską Wojskową Komisję, która […] będzie organizować białoruskie wojsko:
1. Dając odpowiednie rozkazy płk Konopackiemu,
2. tworząc odpowiednie podkomisje.
W skład komisji wchodzą: płk Konopacki, p. Rak-Michajowski, sztabs-kapitan [Franciszek] Kuszel, p. Aleksiuk, płk Jakubowski, pp. Muraszko, Ausianik, Pruszyński, sztabs-kapitan Jakubowski. Miejscem pracy komisji wyznaczam Mińsk. […] Na razie tworzy się 2 bataliony strzelców białoruskich z odpowiednimi kompaniami uzupełniającymi.”
Rozkaz wykonawczy wydał 20 listopada 1920 r. minister spraw wojskowych. Jako kadra mieli posłużyć oficerowie i żołnierze dawnej armii rosyjskiej oraz specjalnie przeszkoleni kandydaci. W pierwszym rzędzie płk Konopacki miał utworzyć 4 kompanie I białoruskiego batalionu. W Słonimiu przeznaczono na ten cel odpowiednie koszary. Żołnierze białoruscy nosili polskie umundurowanie, a wyróżniali się znakiem Pogoń na naramiennikach.
Jarosław Gdański, 09.07.15 r.
Więcej na temat: Rosjanie w Wojsku Polskim i nastawienie „białych” do odrodzonej Rzeczypospolitej w latach 1919-1920 ; Jednostki kozackie w Wojsku Polskim i Armii Petlury
