Lwów – to miasto, leżące na pograniczu dwóch krain historycznych: Podola i Rusi Czerwonej, dziś jedna z najpiękniejszych aglomeracji na Ukrainie. Nazwa miasta pochodzi od imienia księcia Rusi – Lwa, który uczynił ten gród potęgą. To miasto jedyne w swoim rodzaju. Wieki historii tworzonej tam przez Polaków, Rusinów, Ormian, Ukraińców, Niemców i Żydów pozostawiły po sobie wspaniałe zabytki kultury materialnej i duchowej. W latach 30. XX wieku miasto przygotowywało się do jubileuszu 600-lecia związku z Polską. Niestety do zaplanowanych na rok 1940 obchodów nie doszło. W 1944 roku na mocy porozumienia między ZSRS a Polskim Komitetem Wyzwolenia Narodowego Lwów pozostał w granicach Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej.
Historia Lwowa jest ściśle związana z franciszkaniniem, świętym Janem z Dukli. Wsławił się on jeszcze w roku 1474, kiedy mieszkańcy Lwowa zobaczyli pod bramami pogańską nawałnicę. Kiedy już stało się pewne, że Tatarzy zdobędą klasztor i przedrą się do miasta, do walczących wyszedł gwardian klasztoru, Jan z Dukli i pobłogosławił Obrońców Najświętszym Sakramentem. Ten widok wlał w serca lwowian otuchę i nadzieję. Z modlitwą na ustach ponownie ruszyli do boju i zwyciężyli.
Prawie dwieście lat później, w roku 1648, pod bramami Lwowa na czele nieprzebranych rzesz czerni kozackiej i tatarskiej stanął Bohdan Chmielnicki. Wobec takiej potęgi wszelka obrona wydawała się bezcelowa. Lwowianie pamiętali jednak, kto był i jest ich obrońcą oraz opiekunem. W kościele Bernardynów, przy relikwiach św. Jana z Dukli, wznoszono gorące modlitwy do Boga o ocalenie. Po kilku szturmach nastąpiła niespodziewana zmiana sytuacji. Najeźdźcy zrezygnowali z oblężenia, zadowoliwszy się z przyjęcia hojnego okupu. Lwowska legenda głosi, że tego dnia Chmielnicki i Tuhaj-bej ujrzeli nad klasztorem bernardyńskim postać zakonnika ze wzniesionymi ku niebu rękami. Przestraszeni tym widokiem, dali znak do odwrotu. Lwowianie uznali, że zakonnikiem tym był św. Jan z Dukli. Rok później przed kościołem Bernardynów stanęła kolumna z pomnikiem Patrona Lwowa. Jego postać została przedstawiona tak, jak widziano ją nad kościołem podczas oblężenia miasta.
Do roku 1946 trumna z relikwiami św. Jana z Dukli spoczywała w ołtarzu kościoła Ojców Bernardynów we Lwowie. W latach 1946-1990 kościół zdewastowano i urządzono w nim magazyn mebli. W tym samym 1946 roku władze komunistyczne usunęły umieszczoną na kolumnie przed kościołem Bernardynów figurę św. Jana z Dukli. Statua wzorowana na lwowskim pomniku, znajduje się obecnie w Polsce, przed sanktuarium w Dukli.
Tuż po kanonizacji bł. Jana z Dukli z inicjatywy ks. abpa Józefa Michalika odbyła się peregrynacja relikwii Świętego po archidiecezji Przemyskiej w intencji przyjazdu Jana Pawła II do Lwowa. W roku jubileuszowym- 2000, relikwie nawiedziły Ukrainę. Przy nich o „cud przyjazdu Papieża” modlili się zarówno katolicy obrządku łacińskiego jak i prawosławni oraz grekokatolicy. Nawiedzenie katedry lwowskiej przez relikwie św. Jana z Dukli zbiegło się z jubileuszem 50-lecia święceń kapłańskich kard. Mariana Jaworskiego, metropolity Lwowa. Peregrynacja ta zakończyła się w kościele pw. św. Andrzeja Apostoła (dziś gospodarzami d. kościoła Bernardynów są greckokatolicy, Ojcowie Bazyliane). To była bardzo wzruszająca chwila, szczególnie dla tych lwowian, którzy pamiętali oo. Bernardynów, którzy żyli i pracowali we Lwowie.
Po raz kolejny Bóg dokonał cudu za pośrednictwem św. Jana z Dukli. Dokładnie rok po peregrynacji relikwii po Archidiecezji Lwowskiej, diecezji kijowsko-żytomierskiej i podolskiej, Karol Wojtyła, Jan Paweł II powitał ziemię ukraińską, dawne Kresy i odprawił Mszę Świętą we Lwowie. Na ołtarzu, zgodnie ze specjalnym życzeniem Ojca Świętego, znajdował się relikwiarz Patrona Polski i Lwowa.
Na podstawie informacji polskich mediów
GK
Figura św. Jana z Dukli na kolumnie przed fasadą kościoła bernardynów we Lwowie. Oryginalną figurę (w górnej prawej części zdjęcia) zniszczyli komuniści
Pielgrzymka papieża Jana Pawła II na Ukraine 27 czerwca 2001 — Lwów. Eucharystia i beatyfikacja 27 męczenników oraz Jozafaty Michaliny Hordaszewskiej
Leave a Reply