Swoją aktualną nazwę „Lwowska Politechnika” zakłada edukacyjny otrzymała 13 stycznia 1921 roku.
W międzywojennym okresie w uczelni działało sześć wydziałów. Wydział naziemnej i wodnej inżynierii, który naliczał trzy kierunki – naziemny, wodny i geodezyjny oraz 19 katedr. Oprócz tego pod opieką tego wydziału znajdowały się astronomiczne i meteorologiczne obserwatoria ze stacją sejsmologiczną, muzeum geologii i mineralogii.
Wydział architektoniczny składał się z dwóch wydziałów (malarski i konstrukcyjny) oraz z 8 kierunków, laboratoriów fotograficznego i modelarstwa. Wydział chemiczny składał się z 10 katedr, laboratorium z badań problemu technologii soli kalijnej, fizycznego i ceramicznej stacji eksperymentalnej. Mechaniczny wydział składał się z trzech kierunków – budowa maszyn, elektrotechniczny, naftowy i 19 katedr. W jego składzie funkcjonowały laboratoria radiotechniczne i aerodynamiczne i muzeum budowy maszyn.
Rolniczo-leśny wydział składał się z 18 katedr. Wydział ogólny (funkcjonował w latach 1921-1933) składał się z kierunków matematycznego, fizyko-chemicznego i rysunku. W latach 30. XX w. w Lwowskiej Politechnice znajdowała się jedna z największych w Europie naukowo-technicznych bibliotek, która miała status federalnej (w roku 1938 znajdowało się w niej ponad 88 tysięcy książek).
Lwowska Politechnika w czasach II RP odegrała ważną rolę w rozwoju awiacyjnej nauki i techniki. W 1928 roku rada naukowa wydziału mechanicznego podjęła decyzję o stworzeniu wydziału awiacyjnego. Wynikami badań lwowskich naukowców interesowały się władze centralne państwa polskiego. Przy wsparciu Ministerstwa Obrony Przeciwlotniczej w latach 1927-1930 między głównych i chemicznym korpusem uniwersytetu wybudowano tunel aerodynamiczny – cudo techniki, jak na owe czasy. Unikatowym obiektem w tym laboratorium stał się kanał hydrologiczny dla fotografowania potoków powietrza podczas udoskonalania form aparatów lotniczych.
Po odrodzeniu się niepodległego państwa polskiego Lwów stał się źródłem kwalifikowanych specjalistów dla całej Polski a część kadry profesorskiej Lwowskiej Politechniki stanowili politycy rangi krajowej, m.in. profesor Kazimierz Bartel, który w latach 1926-1930 trzykrotnie pełnił funkcję premiera w polskim rządzie a Ignacy Mościcki – w latach 1929-1939 piastował stanowisko prezydenta państwa polskiego.
Igor Gałuszczak, Lwów, 29.07.16 r.
Cesarz Franciszek I
Więcej na temat: 200 lat Lwowskiej Politechniki
