Władysław Leszek Horodecki urodził się 23 maja 1863 roku w miejscowości Szołudki guberni podolskiej (obecnie rejon niemirowski obw. winnickiego) w polskiej rodzinie ziemiańskiej. Kształcił się w Odessie. Już w czasie nauki w szkole zauważalne były jego zdolności plastyczne. Chociaż Władysław nie był prymusem, miał jednak same piątki na lekcjach rysunków, kreślarstwa oraz geometrii wykreślnej. W celu zdobycia wykształcenia wyższego Horodecki udał się do imperatorskiej Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu. W roku 1891 otrzymał dyplom i osiedlił się w Kijowie.
Pierwszym poważnym zleceniem dla architekta był grobowiec baronów Sztejngeli na Grobie Askoldowym oraz projekt pawilonu dla Stowarzyszenia myśliwych, który wykonał bezpłatnie dla własnej promocji. Horodecki jednak zabierał się również za mniej prestiżowe prace, na przykład, wykonywał proste projekty budownictwa toalet podwórkowych oraz podłączenie ich do miejskiej sieci kanalizacyjnej.
Kijów pod koniec XIX w doznawał gorączki budowlanej: działki w centrum miasta były wykupywane, stare budynki burzono, a w ich miejscu powstawały nowe 3-4 piętrowe domy. Horodecki został bezpośrednim uczestnikiem tego procesu – tworzył projekty wielu budynków.
Najbardziej znane jego dzieła to Miejskie Muzeum Starożytności i Sztuki, kenesa karaimska, kościół p.w. św. Mikołaja oraz słynny Dom z chimerami, w którym sam mieszkał przez kilka lat.
Oprócz tworzenia projektów architektury Horodecki wykazywał swój talent w innych branżach – zachwycał się jubilerstwem, tworzył akwarele, robił grawiury, kreował stroje dla aktorów teatru Sołowcewa oraz dla swojej małżonki Kornelii.
Inną pasją architekta było polowanie. Horodecki należał do imperatorskiego towarzystwa myśliwych, objechał całą Rosję, bywał w Turkiestanie, Afganistanie, Azerbejdżanie, na Syberii, w Azji Środkowej, na Ałtaju oraz w Afryce. Przywiezione trofea myśliwskie Horodeckiego zdobiły jego dom lub też były przekazywane do kijowskiego muzeum myślistwa. Swoje afrykańskie przygody Horodecki spisał w księdze „Pamiętnik myśliwego. W głębi Afryki” o safari w podgórzach Kilimandżaro. Książkę zdobiły zdjęcia i rysunki, wykonane przez autora. Władysław Horodecki był znanym mistrzem w strzelaniu, brał udział w wielu zawodach w Europie i nie raz wracał z nagrodami – strzelbami lub premiami pieniężnymi.
Horodecki interesował się wszystkimi osiągnięciami nauki i techniki – był jednym z pierwszych właścicieli samochodów w Kijowie, latał z pierwszymi lotnikami, interesował się pracami innego znanego mieszkańca Kijowa Igora Sikorskiego.
Żoną Horodeckiego była córka znanego przedsiębiorcy Kornelia Marr, z którą miał dwoje dzieci.
Po rewolucji 1917 roku architekt wyemigrował do Warszawy. Tam odnawiał pałac Wiśniowieckich, a później stanął na czele biura projektów. Do jego dzieł należy wieża ciśnień w stolicy oraz rzędy handlowe.
W roku 1928 został zaproszony do pracy przy budowie kolei w Persji jako główny architekt syndykatu. W Teheranie projektował dworzec i pałac szacha.
Horodecki zmarł 1 stycznia 1930 roku w Teheranie po ataku serca. Tam też został pochowany na cmentarzu rzymskokatolickim. W 1993 roku na wniosek Muzeum historii Kijowa grób architekta zlokalizowali pracownicy Ambasady Ukrainy w Iranie.
W Kijowie imieniem Horodeckiego nazwano ulicę, a wiosną 2004 roku w miejscowym Pasażu powstał jego pomnik.
Słowo Polskie, opracowanie Irena Rudnicka, 08.07.15 r.
