Prawdziwe życie chrześcijańskie przekłada się na życie duchowe. Podstawowe zadanie Kościoła w stosunku do wiernych polega na tym, aby doprowadzić ich do poznania Boga i Jego miłości.
Spośród wiernych szczególne miejsce w sercu Kościoła ma zajmować młodzież, gdyż właśnie ona jest wyjątkowo podatna zarówno na wpływy pozytywne, jak też negatywne. „Świadomość młodzieży rozwija się bowiem pod znakiem życia, i to życia jawiącego się przede wszystkim jako poryw, wzrost, rozwój”.
Młodzież jest nadzieją i przyszłością współczesnego chrześcijaństwa. Jednocześnie wiek młodzieńczy jest czasem doświadczania przez młodego człowieka wielu pokus, polegających na ciekawości i chęci empirycznego poznania oraz zbadania wszystkiego, co do tej pory było mu nieznane. Ponadto, jakby od zewnątrz, na mentalność młodego człowieka wpływa szereg takich destruktywnych czynników, jak: utrata pamięci narodowej oraz dziedzictwa chrześcijańskiego, któremu towarzyszy praktyczny agnostycyzm, obojętność religijna, laicyzm, lęk przed przyszłością, niepewność jutra, fragmentaryzacja egzystencji, pustka duchowa itd.
Słowo Boże mówi, iż dwunastoletni Jezus, wzrastając przy Swoich ziemskich Rodzicach: Maryi i Józefie, „czynił postępy w mądrości, w latach i w łasce u Boga i u ludzi” (Łk 2, 52). Podobnie też młody człowiek, aby rozwijać się duchowo, powinien doświadczać szczególnej opieki i miłości nie tylko we własnej rodzinie, lecz również ze strony Kościoła.
Czym zatem jest ów duchowy rozwój człowieka? Na czym polega jego istota? Przede wszystkim jest to nieustannie pogłębiana przez człowieka świadomość tego, że jest on umiłowanym synem/córką Boga Ojca. W taki sposób doświadczenie duchowe jest w gruncie rzeczy tożsame z doświadczeniem dziecięctwa Bożego. Różne kryzysy wieku dojrzewania, które przeżywa osoba młoda, często w sposób wypaczony wpływają na odkrycie przez nią jej tożsamości, a przez to stanowią zagrożenie dla jej wiary, nadziei i miłości.
Wiek młodzieńczy jest wiekiem szczególnym, gdyż wówczas młody człowiek stawia sobie różne pytania egzystencjalne i natarczywie próbuje odnaleźć na nie odpowiedzi. W związku z tym, jest to też wiek – można powiedzieć – dramatyczny, bowiem w tym okresie od różnych istotnych decyzji młodego człowieka zależeć będzie jego dalszy los. Dobrze więc, gdy w tych decydujących chwilach na drodze młodego człowieka znów stanie Kościół z pokrzepiającą Radosną Nowiną o zbawieniu w Jezusie Chrystusie – Synu Bożym. W innym przypadku, jego, poszukujące ideału serce, mogą pociągnąć „fałszywi prorocy”.
Każdy młody człowiek, będący chrześcijaninem, jest (choćby formalnie, nie mierząc stopnia osobistego zaangażowania) członkiem konkretnej wspólnoty wyznaniowej, stąd posiada on konkretną tożsamość wyznaniową. Ta tożsamość wyznaniowa jest szczególnie istotna dla Kościoła rzymsko-katolickiego i Kościoła prawosławnego. Warto przyjrzeć się bliżej nauczaniu dotyczącemu duchowej formacji młodzieży, w tych dwóch Kościołach, pamiętając, iż każda „formacja powinna korzystać z odpowiednich metod, które pomogą każdemu w pełnej realizacji ludzkiego i chrześcijańskiego powołania”.
Irena Saszko, 19.08.15 r.
