Poezja polska zawsze była zachwycająca, a czasami nawet kontrowersyjna, więc powstaje pytanie czy współczesna poezja polska jest nadal fascynująca i budząca różne sprzeczności w naszych umysłach czy jednak straciła ten zachwyt czytelników i stała się „przeciętną i zanurzającą”?
Moim zdaniem, literatura polska wciąż trzyma się na wierszach. I w żadnym wypadku nie jest to rozczarowanie pokoleniowe, lecz na odwrót – ma to wielkie znaczenie nie tylko w teraźniejszości, ale również i w przyszłości.
W ostatnich dwudziestu latach odbyły się dwa ważne wydarzenia dla polskiej poezji i dla kultury w całości. Pierwsze to – przyznanie w 1980 roku Nagrody Nobla w dziedzinie literatury Czesławowi Miłoszowi, drugie – Nobel w tej samej dziedzinie dla Wisławy Szymborskiej w 1996. To byli, właśnie, pierwsi poeci, którzy otrzymali tak znaczącą Nagrodę (przypomnę, że Henryk Sienkiewicz otrzymał Nobla za działalność na polu literatury).
Czesław Miłosz – to wybitny poeta, utalentowany prozaik, który napisał tak wiele wspaniałych wierszy. Niewiarygodnie dużo dzieł poeta stworzył w okresie przed i powojennym: „Kompozycja”, „Podróż”, zbiór wierszy „Trzy zimy”, tom utrzymany w poetyce katastrofizmu.
Po zostaniu laureatem Nagrody Nobla, Czesław Miłosz nie pozostawił swoją działalność pisemną, lecz kontynuował ją, napisał jeszcze dużo wierszy, intensywnie tworzył, publikując w ostatnich latach swego życia nowe wiersze: „Orfeusz i Eurydyka”, „To”, „Spiżarnia literacka”. Ten poeta w swojej twórczości posługiwał się cechami intelektualizmu, wykorzystywał cechy moralizatorskie, rozważał nad tematem estetyki, wypowiadał się na temat kultury i cywilizacji.
Druga, ale niemniej ważna osoba we współczesnym nurcie poetyckim to Wisława Szymborska. Poetka cechuje się wyjątkową osobowością twórczą. Wiersze Szymborskiej charakteryzują się prostotą języka, czasem nawet stylem codziennym wypowiedzi. Nie pisze skomplikowanych do zrozumienia dzieł, lecz na odwrót tworzy wyraźne i proste rzeczy.
Poezja Szymborskiej jest napisana językiem chłodnym, czytelnikowi wydawałoby się, że czyta naukowy traktat. Jednakże styl poetki jest niepowtarzalny, jest jednocześnie bardzo prosty, lecz zarazem paradoksalny, zachwyca swoją formą pisania wierszy. Szymborska często wykorzystuje paradoks w swoich wierszach, ukazuje człowieka z dużego dystansu, ale również wyraża współczucie dla jego losu.
Nie zważając na chłodne ujęcie ludzkiego życia i losu człowieka, Wisława Szymborska potrafi zachwycać czytelnika przeciętnymi rzeczami, które ukazują swe piękne oblicza.
Polska poezja współczesna podarowała naszemu pokoleniu prawdziwe perły. Nagrody Nobla dla naszych poetów kolejny raz potwierdziły wysokie osiągnięcia i zadziwiający talent pisarzy.
Nie patrząc na to, że większość z nas woli prozę od poezji, myślę, że czytanie Szymborskiej i Miłosza może zmienić nasze poglądy.
Maria Kucza, 15.11.16 r.
