Słynny polski kompozytor i pianista Ignacy Feliks Dobrzyński, twórczość którego staje się coraz popularniejsza w ostatnich latach, urodził się w 1807 roku w Romanowie w rodzinie muzyków – tata Feliks Dobrzyński komponował polonezy i opery oraz dyrygował orkiestrze w romanowskim majątku Illińskich, mama – Eudoksja z Karelinów była córką kapelmistrza na dworze w Petersburgu.
W 1817 roku Dobrzyńscy przenieśli się do Winnicy, gdzie młody Ignacy poszedł do Gimnazjum Podolskiego, którym wówczas kierował pijar Maciejowski. W Winnicy utalentowany młody muzyk zaczął komponować swoje pierwsze utwory – polonezy fortepianowe i kantaty. W Warszawie, gdzie Dobrzyński przeniósł się w 1825 roku, stworzony w Winnicy Koncert fortepianowy As-dur opus 2 wywołał wielkie zainteresowanie wśród znanych postaci świata muzyki klasycznej. Dobrzyńskim zaopiekował się Józef Elsner, który w raportach egzaminacyjnych w Szkole Głównej Muzyki oceniał twórczość Ignacego, jak „zdolność niepospolita”.
W Warszawie Ignacy Dobrzyński pozostał do końca życia, tworząc muzykę i pracując na niwie pedagogicznej. Pierwszym publicznym koncertem Dobrzyńskiego, zagranym 29 września 1827 roku w Warszawie dyrygował Karol Kurpiński.
Okres rozkwitu twórczości kompozytora, urodzonego na Wołyniu przypadł na lata trzydzieste XIX w. Dobrzyński nie ograniczał się do określonych gatunków muzyki. W 1835 zdobył na konkursie Gesellschaft der Musikfreunde w Wiedniu drugie miejsce za Symfonię c-moll opus 15. W latach 1836-1838 skomponował swoją pierwszą operę, Monbar czyli Flibustierowie. Koncertowe wykonanie jej fragmentów miało miejsce nie tylko w Warszawie, ale i w Poznaniu, Berlinie i Dreźnie; sceniczna prapremiera odbyła się 1863 w Teatrze Wielkim w Warszawie.
Od 1834 Dobrzyński związał swą działalność muzyczną z Resursą Kupiecką, organizując zespoły kameralne oraz dyrygując chórem i orkiestrą. W latach 1841-1843 uczył muzyki w Instytucie Aleksandryjskim Wychowania Panien. Między 4 marca 1845, a 28 września 1847 odbył podróż artystyczną do Poznania, Berlina, Lipska, Drezna, Monachium, Bonn, Frankfurtu nad Menem i Wiednia, prezentując na koncertach własną twórczość kompozytorską.
W Berlinie musiał pozostać dłużej, zarabiając lekcjami muzyki, ponieważ zamknął sobie drogę powrotu do kraju napisaniem kilku pieśni patriotycznych, m.in. Do matki Polki (do słów Adama Mickiewicza); do Warszawy mógł powrócić dopiero we wrześniu 1847. Od 15 czerwca 1852 do stycznia 1853 r. był dyrygentem opery w Teatrze Wielkim, w dalszych latach sporadycznie dyrygował koncertami i 1854 dwiema premierami operowymi. W październiku 1857 zorganizował Orkiestrę Polską Ignacego Feliksa Dobrzyńskiego, która dawała cotygodniowe koncerty do grudnia 1857 w Nowej Arkadii przy ul. Mokotowskiej.
W latach 1858-1860 brał czynny udział w pracach komitetu powołanego do założenia Instytutu Muzycznego. W tym czasie został członkiem lwowskiego Towarzystwa Muzycznego. Po 1860 ze względu na zły stan zdrowia Dobrzyński stopniowo rezygnował z udziału w życiu muzycznym stolicy. W latach 1859-1864 komponował muzykę do udramatyzowanej przeróbki Konrada Wallenroda Adama Mickiewicza, ale jej nie ukończył.
W ostatnim roku życia napisał pieśni solowe Cyganka, utwory religijne: Zdrowaś Maria, Benedictus oraz Studium. Zmarł 9 października 1867 roku w Warszawie.
Podczas swojego życia Dobrzyński stworzył 170 muzycznych dzieł: dwie symfonie, dwadzieścia pięć utworów orkiestrowych, 17 kameralnych, 55 fortepianowych, około 22 religijnych, 5 kantat i około 50 pieśni solowych i chóralnych.
Po latach zapomnienia, twórczość Dobrzyńskiego obecnie wraca na scenę muzyczną. Do jego najczęściej grywanych dzieł należą uwertura do opery Monbar oraz II Symfonia c-moll „Charakterystyczna”.
Słowo Polskie, przy napisaniu artykułu korzystano z informacji polskich mediów muzycznych, 09.11.15 r.
