Nadzieja na lepsze czasy dla Przemyśla, Mościsk, Lwowa czy Sądowej Wiszni przyszła wraz z poprowadzeniem linii kolejowej, łączącej Kraków i Lwów w latach 1856 – 1858. Dzięki temu innowacyjnemu jak na owe czasy rozwiązaniu w drugiej połowie XIX w. nastąpiło ożywienie w wielu dziedzinach życia i gospodarki.
Kolej galicyjska im. Karola Ludwika to – system kolei w Galicji wybudowany w latach 1856-1861 pod zarządem Leona Sapiehy (koncesja na budowę kolei została ostatecznie przyznana przez cesarza Franciszka Józefa 7 kwietnia 1858). Linia przebiegała z zachodu na wschód po zewnętrznym północnym łuku Karpat.
Trasa pierwszej w Polsce kolei prowadziła po stronie północnej z Krakowa przez Bochnię, Tarnów, Dębicę (1856), Ropczyce, Sędziszów, Rzeszów (1858), Łańcut, Przeworsk (1859), Jarosław, Radymno, Przemyśl (1860), Mościska, Sądową Wisznię i Gródek Jagielloński do Lwowa (1861).
Ogólnie rzecz biorąc nie była to pierwsza w skali Austro-Węgier droga żelazna. Nawet w zaborze rosyjskim w latach 50-ch XIX wieku już istniały połączenia kolejowe między Warszawą a Grodziskiem Mazowieckim. Lecz umożliwienie w owych czasach przewozów towarowych w dużych ilościach w krótkim czasie dokonało prawdziwej rewolucji gospodarczej.
Następnie ze Lwowa ruszyło połączenie z Krasnem do Brodów (1869). Z Krasnego połączenie w kierunku Złoczowa, Zborowa, Tarnopola do Podwołoczysk (1871) – granicy z zaborem rosyjskim.
Już w 1860 roku Kolej Galicyjska przewiozła 271 tys. pasażerów. W 1891 z usług Kolei Galicyjskiej skorzystało ponad 1,5 mln osób. Pasażerowie mieli do wyboru podróż wagonami 1, 2 i 3 klasy.
W 1860 przewieziono 248 tys. ton ładunków i towarów. Lata 1876–1891 cechowała względna stabilizacja przewozów Kolei Galicyjskiej – rocznie transportowano od 1,0 do 1,8 mln ton. 1 stycznia 1892 nowym właścicielem kolei zostały Cesarsko-Królewskie Koleje Państwowe.
Leave a Reply